ΠΕΡΙΕΔΡΙΚΑ ΣΥΡΙΓΓΙΑ

Τα περιεδρικά συρίγγια περιγράφηκαν για πρώτη φορά από τον Ιπποκράτη το 430 π.Χ. Περιεδρικό συρίγγιο είναι η μη φυσιολογική επικοινωνία του δέρματος περί τον πρωκτό (έδρα) με τον πρωκτικό σωλήνα ή το ορθό διαμέσου ενός καναλιού (σήραγγας).

Τα περιεδρικά συρίγγια είναι συχνά το επακόλουθο ενός περιεδρικού αποστήματος που παροχετεύεται αυτόματα ή κατόπιν χειρουργείου. Άλλες αιτίες είναι οι φλεγμονώδεις νόσοι του εντέρου, η φυματίωση, η ακτινομύκωση, ο καρκίνος του ορθού καθώς επίσης και προηγηθείσες επεμβάσεις ή τραυματισμός της ορθοπρωκτικής χώρας και της πυέλου.

Η ταξινόμηση των περιεδρικών συριγγίων που χρησιμοποιείται διεθνώς έγινε από το 1976 από τους Parks και συνεργάτες.

Από το ιστορικό του ασθενούς αναφέρεται περιεδρικό απόστημα το οποίο παροχετευτηκε αυτόματα ή διανοίχτηκε χειρουργικά και το οποίο έχει υποτροπιάσει. Στα μεσοδιαστήματα των υποτροπών συνήθως αναφέρεται έκκριση δύσοσμου υγρού.

Με την επισκόπηση είναι δυνατόν να εντοπίσουμε το έξω ή τα έξω στόμια με ή χωρίς εκροή πύου, άλλοτε άλλη ερυθρότητα, εναπόθεση κοκκιώδους ιστού ακόμα και ουλές από προηγούμενες διανοίξεις αποστημάτων. Η δακτυλική εξέταση είναι ιδιαίτερα χρήσιμη.

Η ενδοσκοπική εξέταση (ορθοσιγμοειδοσκόπηση) είναι επίσης σημαντική διότι εκτός από τον έλεγχο για πιθανή φλεγμονώδη νόσο της περιοχής, είναι δυνατόν να εντοπίσει και το έσω στόμιο του συριγγίου.

Το διορθικό υπερηχογράφημα είναι μια ακριβής και μή επεμβατική μέθοδος για την εξακρίβωση της σχέσης του συριγγώδους πόρου με τους σφιγκτήρες και τον έλεγχο για άλλες αποστηματικές εστίες.

Η μαγνητική τομογραφία της περιοχής έχει επίσης θέση.

Η θεραπεία των περιεδρικών συριγγίων είναι αποκλειστικά χειρουργική.

Η συνηθέστερη χειρουργική τεχνική για την αντιμετώπιση των περιεδρικών συριγγίων είναι η διάνοιξη τους κατά μήκος μέσω μήλης που έχει περάσει σε όλο το μήκος του συριγγώδους πόρου. Η εκτομή τμήματος του πόρου για ιστολογική εξέταση πρέπει να γίνεται σε όλες τις περιπτώσεις.

Η σταδιοποιημένη σφιγκτηροτομή (seton division) είναι ανάλογη με το πέρασμα σύρματος από κολόνα πάγου (σε σταθερή θερμοκρασία) χωρίς αυτή να διαταμεί, και πραγματοποιείται με διεκβολή ισχυρού ράμματος ή λεπτού ελαστικού σωλήνα (penrose) δια του συριγγώδους πόρου το οποίο δένεται. Το ράμμα σφίγγεται σε τακτά χρονικά διαστήματα μέχρι να διαταμεί ο σφιγκτήρας. Λόγω της προοδευτικής εκτομής του σφιγκτήρα προκαλείται ίνωση η οποία εμποδίζει την απομάκρυνση των τμημάτων του μυός και έτσι αποφεύγεται η ακράτεια. Επίσης με το ράμμα βοηθάει στην επαρκή παροχέτευση του συριγγίου μέχρι αυτό να επουλωθεί.

Εκτός από τις κλασσικές αυτές τεχνικές, έχουν επίσης περιγραφεί και άλλες οι οποίες είναι χρήσιμες για περίπλοκα συρίγγια όπως η συριγγοτομή με συρραφή των σφιγκτήρων το κλείσιμο του έσω στομίου με παροχέτευση του πόρου, η χρήση βιολογικής κόλλας κ.ά.

Η αποφυγή υποτροπών και ακράτειας καθώς και ο περιορισμένος χρόνος επούλωσης αποτελούν τα κλειδιά της επιτυχίας.